Historia pewnego zakochania

Podoba mi się, w jaki sposób Łódź wygląda w dzień, i jak prezentuje się w nocy. 

Łódź sprawiła, że zacząłem marzyć.

David Lynch

Są miejsca, w których zakochujemy się od pierwszego wejrzenia, są też takie, do których miłość przychodzi z czasem i nie jest łatwa. W Łodzi zakochałam się miłością od pierwszego wejrzenia, naiwną i zaskakującą, miłością która trafiła mnie niczym strzała amora w chwili, gdy znalazłam się na dość obskurnym dworcu Fabryczna. Od tego momentu - przepadłam.

Kocham czerwoną cegłę, budynki z czerwonej cegły i mury, których w tym mieście nie brakuje. Może dlatego w Łodzi poczułam się jak w domu, choć mój dom przecież nigdy nie przypominał rozpadającej się fabryki? A może dlatego, że tak jak Lynch odkryłam, że tutaj można marzyć? Zakradać się w tajemnicze zakamarki, zaledwie dwa kroki od Piotrkowskiej trafiając do zupełnie innego świata..?

A może dlatego, że podczas jednego dnia spędzonego w mieście pełnym obcych ludzi nieustannie z kimś rozmawiałam? Bo w Łodzi ludzie rozmawiają. Nieważne, czy jest to pani na Księżym Młynie (gdzie się zgubiłam), która postanowiłam ze mną pospacerować i opowiedzieć o tkaczkach i papieżu, nieważne, czy są to właściciele podwórkowych knajpek, dzieci szukające kota, chłopak który tak jak ja łapał promienie słońca wpadające  do kamienicy albo starzejący się romantycy... Każda z tych osób chciała ze mną o czymś porozmawiać.

Dawno nie zamieniłam tylu słów z ludźmi, których widzę po raz pierwszy.

Czy jest to zasługa Łodzi, czy może przekleństwo miasta, w którym żyję?

Być może kiedyś się przekonam.

Łódź ma duszę. Dlatego ją tak bardzo polubiłem.
David Lynch

I ja też.
:)